Rhaid i fi ddweud bod i’n caru canu gyda Chôr Tŷ Tawe. Neithiwr, canais i gyda’r côr i’r dro cyntaf yn berfformiad. Dw i wedi canu gyda nhw yng Nghapel Salem Llanelli i raglen y Radio Cymru. Ond rhywsut, doedd hynny ddim yr un. Efallai achos y tro ‘ma, gwisgon ni yn ein dillad cywir ni. Gwisgais i sgert du hir, crys du, sgidion du a sgarff coch. Gwisgodd pawb yn y côr dillad du a chyfwisgoedd coch (teis i’r dynion, sgarffiau i’r gwragen) a edrychodd pawb neis iawn – wel, roeddwn i’n meddwl beth bynnag.
Ac roedd e mor hyfryd i ganu yn Gymraeg. Dw i ddim yn gallu esbonio i chi, mae e’n fel hiraeth – mae e’n deimlad yn eich calon ac eich ysbryd.
Helen, ein harweinydd ni, canodd gyda dau denor ac roedd hi’n dda iawn. Un gân, Blodwen…wel, roedden nhw doniol iawn iawn ac roedd pawb yn chwerthin.
Canion ni am awr neu awr a hanner ac wedyn safodd pawb i ganu Calon Lan gyda ni. Roedden ni’n sefyll ar y podiwm yn Nhabernacl Caerfyrddin ac roedd tenoriaid gyda ni yna hefyd. Hyfryd.
Ar ôl y perfformiad, aethon ni i’r festri ble roedd pobol eglwys wedi gwneud bwyd inni. Daethon ni o gwmpas a siaradon â ni. Mwynhaont nhw’r perfformiad yn fawr ac roeddwn i’n falch i wedi bod rhan o bethau.
Hefyd, ac mwya pwysig, dw i’n moyn dweud ‘diolch yn fawr o’m calon’ i’r pawb yn y côr. Ers roedd fy nhro cyntaf, doeddwn i ddim yn gwybod beth gwneud a nerfus iawn iawn roeddwn i (trwy’r dydd!). Mae Alto eraill a phawb eraill yn helpu fi. Tro nesaf, bydda i’n gallu gwneud pethau’r gywir – diolch iddyn nhw.
Adenydd Celtaidd 