Weithiau, mae e’n anodd fod ar ben eich hunan. Arbennig yn y parc ar ddydd hyfryd – mae pawb yn gafael dwylo neu gerdded braich yn fraich; yn treulio amser gyda theulu a phobol carant.
Ond hefyd, weithiau, mae rhywbeth yn cyffwrdd ag eich bywyd a sylweddolwch fod pethau ddim mor ddrwg fel maen nhw’n ymddangos.
Penderfynais i stopio a gwrando â band chwarae ar y lawnt ar bwys y tŷ mawr yn Gerddi Clun prynhawn ‘ma. Wrth i fi gerdded at y pebyll ro’n i’n fy ngweld gan gi du tew bach. Roedd hi mor dew, roedd hi’n honcian pan gerddodd! Mae’r ci yn fy atgoffa o fy nghi cyntaf. Edrychodd y ci arna i, ysgydwodd ei chynffon ac daeth hi i fi. Crafaf ei chefn a siaradais â hi i funud neu ddau.
Wel, yn fuan aeth hi yn ôl i’i pherchennog ac es i ar i’r pebyll. Ar ôl tamaid bach trois i fynd. Roedd y ci bach yn sefyll dros y ffordd, gwelodd fi a gwenodd gwên fawr iawn arna i; yna brysiodd mor yn gyflym na gall hi i fi. Mae hi’n olwg mor hapus fy ngweld i! Teimlais fel y person mwyaf pwysig yn y byd ar y foment ‘na.
Gwnaeth y cyfarfod siawns bach ‘na fy’r holl ddiwrnod ac ar ôl hynny, do’n i ddim yn teimlo cymaint ar ben fy hunan.
Adenydd Celtaidd 